Αν και μουσικό σα’ι’τ, δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι σε κάποια κοινωνικά θέματα, ειδικά όταν αυτά αφορούν την ευαίσθητη παιδική ηλικία.
Τα ψιλά γράμματα του θανάτου της δεκατετράχρονης πριν λίγες μέρες κρύβουν μέσα τους όλη την ουσία της βραδυφλεγούς βόμβας που σιγοκαίει τον καταρρέοντα πολιτισμό μας και οδηγεί με γεωμετρική πρόοδο τις σχέσεις των ανθρώπων στον εκμηδενισμό. Οι ευθύνες των γιατρών θα εξεταστούν από την δικαιοσύνη. Οι ευθύνες των γονιών από τις ενοχές τους.
Και αν οι ενήλικοι είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους, τα παιδιά σχεδόν πάντα είναι ο καθρέπτης του ενήλικου περιβάλλοντος που μεγαλώνουν. Περιβάλλον που με συστηματικό και υποσυνείδητα άσχημο τρόπο προωθεί την πλαστή τελειότητα στην εξωτερική εμφάνιση ως αυτοσκοπό.
Στα σχολεία η εκπαιδευτική κοινότητα πολλές φορές στα πλαίσια του δημοσιοϋπαλληλικού της βίου επιδεικνύει αδιαφορία για αυτά τα φαινόμενα με την κλασσική λαϊκή μας φράση «έλα μωρέ παιδιά είναι».
Να που, όμως, μερικά από αυτά τα παιδιά περνούν ένα σιωπηλό μαρτύριο στα σχολεία εσωτερικεύοντας όλες τις ανησυχίες τους, χαράζοντας παιδικά τραύματα μέσα τους τα οποία τους ακολουθούν μετά για μια ζωή.
Όσο κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας σε αυτά τα φαινόμενα, έχοντας πολλές φορές την ψευδαίσθηση πως τα παιδιά μας είναι άτρωτα και τα μεγαλώσαμε ως σούπερ-ήρωες, τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται μέχρι να χτυπήσει κάποια στιγμή και την πόρτα μας.
Είναι τόσο δύσκολο να μην εκλαμβάνουμε την ευγένεια και την καλοσύνη ως αδυναμία ? Είναι τόσο δύσκολο να τονίζουμε στα παιδιά μας πως η βελτίωση της εξωτερικής εμφάνισης έχει ως μοναδικό στόχο την υγεία και όχι τις φωτογραφίες στο Instagram και το fb, βάζοντας με αυτό τον τρόπο ένα μικρό λιθαράκι στην καταπολέμηση του body shaming.
Το αγχωμένο, ντροπαλό, παχουλό παιδάκι που κάθεται στην γωνία της τάξης με σκημένο κεφάλι, είναι ο αυριανός μας επιστήμονας, πρωταθλήτρια, στρατιώτης ή γιατρός. Το μόνο που θέλει είναι μια φιλική αγκαλιά και μια ώθηση για να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Σε αντίθετη περίπτωση ο πύργος της έπαρσης που χτίζουμε καθημερινά στον όλο και πιο βίαιο κόσμο πού ζούμε, μια μέρα θα καταρρεύσει, πλακώνοντας όλους μας σαν έντομα.