Τον Φεβρουάριο του 1978 οι Judas Priest κυκλοφορούν το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο Stained Class. Κανένα από τα μέλη της μπάντας δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε 12 χρόνια αργότερα.
Το 1990 εν μέσω ηχογραφήσεων της νέας τους δουλείας, κατακαλόκαιρο και συγκεκριμένα στις 17 Ιουλίου, το δικαστήριο της Νεβάδα τους κάλεσε για εκδίκαση μιας τραγικής υπόθεσης.
Στις 23 Δεκεμβρίου του 1985 ο Raymond Belknap 18 ετών και ο εικοσάχρονος James Vance αμπαρώθηκαν για ώρες στο δωμάτιο του Raymond, πίνοντας και μαστουρώνοντας παρέα με το Stained Class στα ηχεία. Αργότερα το βράδυ, σε κατάσταση αμόκ, διέλυσαν το δωμάτιο και παίρνοντας την καραμπίνα του Belknap, έφυγαν από το σπίτι, καταλήγοντας σε προαύλιο εκκλησίας. Εκεί ο Belknap αυτοπυροβολήθηκε, με τον Raymond να τον μιμείται αποτυχημένα ανατινάζοντας το μισό του κεφάλι.
Ο επιζών ταλαιπωρήθηκε τα υπόλοιπα 3 χρόνια καθηλωμένος, με φρικτούς πόνους, πεθαίνοντας τελικά από υπερβολική δόση αναλγητικών. Πρόλαβε όμως να γράψει στην μητέρα του Belknap ένα γράμμα που έλεγε : «Πιστεύω πως το αλκοόλ και το heavy metal, όπως οι Judas Priest, μας οδήγησαν, ή μάλλον μας υπνώτισαν να πιστέψουμε ότι η απάντηση στην ζωή ήταν ο θάνατος».
Έτσι η κυρία Belknap βρήκε τον δαίμονα που χρειαζόταν χρυσώνοντας το δικό της χάπι ευθυνών. Το δικαστήριο στοιχειοθέτησε υπόθεση, σύμφωνα με την οποία, «τα υποσυνείδητα μηνύματα δεν προστατεύονται από την ελευθερία του λόγου διότι δεν θεωρούνται λόγος καθώς απευθύνονται σε ένα επίπεδο κατώτερο της συνειδητής αντίληψης».
Έξι βδομάδες αργότερα οι Judas Priest αθωώθηκαν. Ενδιαφέρων παρουσιάζει η δήλωση του Glenn Tipton : «Ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα υπεύθυνος γι’ αυτούς τους θανάτους. Δεν μίλησα ούτε μια φορά με τους γονείς και δεν τους δείχνω καμιά κατανόηση. Εκείνοι είναι υπεύθυνοι για την ανατροφή των παιδιών τους. Όταν υπάρχει εξαρχής πρόβλημα και ακολουθεί μια τέτοια τραγωδία το βάρος πρέπει να πέφτει στο σπίτι και όχι στην μουσική. Ίσως ευθύνεται η κοινωνική δομή της Αμερικής και ο τρόπος που τα παιδιά μεγαλώνουν εκεί. Δεν φταίει η μουσική. Σε έναν ελεύθερο κόσμο, με καλλιτεχνική ελευθερία, κάτι τέτοιο δεν πρέπει καν να περνάει από το μυαλό κανενός».
Το Painkiller κυκλοφόρησε τελικά τον Σεπτέμβριο ισοπεδώνοντας τα πάντα στον διάβα του.