Μια μικρή πόλη 700 χλμ. βόρεια της πρωτεύουσας Ελσίνκι καταμεσής της Φινλανδίας με 20 χιλιάδες κατοίκους, το Kemi, έμελλε να γεννήσει ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του γράφοντος. Τους Sonata Arctica.
Με αρχικό όνομα Tricky Beans (1995–1997), ύστερα Tricky Means (1997–1999) με πιο ροκ καταβολές, τελικά κατέληξαν στο σημερινό όνομα τους, όταν και αποφάσισαν να στραφούν στο power metal.
Προσωπικά τους γνώρισα τυχαία. Διαβάζοντας κάποιο τεύχος περιοδικού του χώρου, έπεσα σε κάποιους τύπους που διασκεύασαν το Still Loving You των Scorpions αλλάζοντας του τα φώτα. Οπαδός από μικρός του γερμανικού ροκ συγκροτήματος, μου κίνησε την περιέργεια πώς θα ακουγόταν. Από τότε έγινα φαν με πολλές χαρές και μπόλικες απογοητεύσεις, σεβόμενος όμως πάντα την πρωτοπορία και ιδιοφυΐα της μπάντας αυτής.
Με ιθύνοντες νους και συνθέτες τους Tony Kakko και Jani Liimatainen η μπάντα «σμίλεψε» τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ Ecliptica (1999) Silence (2001) Winterheart’s Guild (2003) Reckoning Night (2004), με πρωτότυπο και φανταστικό τρόπο, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα και τον κορεσμό του χώρου που αντιπροσώπευαν. Οι ελάχιστες εμφανείς επιρροές από τους Stratovarius εξαφανίστηκαν από το δεύτερο άλμπουμ και μετά. Οι Φινλανδοί απέκτησαν προσωπική ταυτότητα προσδίδοντας στον ήχο τους μια ποικιλομορφία και μελωδικότητα που προσωπικά δεν συνάντησα σε άλλη μπάντα του μελωδικού power metal, όντας φανατικός οπαδός του είδους.
Το 2007 ήρθε το Unia για να κλονίσει για πρώτη φορά την αφοσίωση των οπαδών της μπάντας με αλλοπρόσαλλες συνθέσεις και πειραματισμούς. Με μια πιο progressive χροιά το άλμπουμ δίχασε.
Την ίδια χρονιά ο Jani Liimatainen λιποτάκτησε, μπήκε φυλακή και τελικά παρουσιάστηκε στον στρατό της Φινλανδίας δίνοντας αφορμή να χωρίσουν οι δρόμοι του με την μπάντα κοινή συναινέση. Ο αντικαταστάτης του Elias Viljanen χωρίς κάποια ιδιαίτερη προϋπηρεσία στον χώρο έμελλε να είναι ο κιθαρίστας του συγκροτήματος μέχρι σήμερα.
Το 2009 κυκλοφορούν το έκτο τους άλμπουμ The Days of Grays που είναι , κατά την γνώμη μου, και το τελευταίο αξιόλογο άλμπουμ της μπάντας. Με την φυγή του Liimatainen ο Kakko έμεινε μόνος και απόλυτος ηγέτης, με σχεδόν απόλυτη αποκλειστικότητα στις συνθέσεις και διαρκείς πειραματισμούς και αλλαγές ύφους οδήγησε την μπάντα τα επόμενα χρόνια να κυκλοφορήσουν τέσσερα άλμπουμ Stones Grow Her Name (2012) Pariah’s Child (2014) The Ninth Hour (2016) Talviyö (2019), κάτω του μετρίου, εγκαταλείποντας με γεωμετρική πρόοδο τα power metal μονοπάτια. Αν και το κάθε άλμπουμ περιέχει από μια δυο καλές συνθέσεις, κατά γενική ομολογία δεν τιμούν καθόλου την αρχική περίοδο της μπάντας στα πρώτα τέσσερα άλμπουμ.
Προσωπική μου άποψη είναι πως όλα άλλαξαν με την αντικατάσταση του κιθαρίστα. Ο Jani Liimatainen ήταν το αντίβαρο για να παραμένει το συγκρότημα στα μονοπάτια του metal, μετριάζοντας τον λαβυρινθώδη τρόπο σκέψης του Kakko. Αυτό άλλωστε φάνηκε και με τις μετέπειτα συνεργασίες του με τους Cain’s Offering, Altaria, Omnium Gatherum και τελικά ως βασικό μέλος και τρίτος!!! κιθαρίστας της melodic death metal μπάντας Insomnium.
Όπως και να’χει οι Sonata Arctica κατάφεραν, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, μετά το ντεμπούτο τους άλμπουμ, να δημιουργήσουν ένα προσωπικό στυλ και μια ταυτότητα που είναι δύσκολο να υπάρξει σε έναν χώρο γεμάτο κλώνους των Helloween, Gamma Ray και Stratovarius.