Το 2019 κυκλοφόρησε η πολυαναμενόμενη, κυρίως για τους οπαδούς του black metal, ταινία Lords Of Chaos. Το έργο δίχασε την μέταλ κοινότητα με κάποιους να λένε πώς δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και κάποιους άλλους πως είναι πολύ κοντά.
Όσοι ζήσαμε τo Νορβηγικό χάος των αρχών της δεκαετίας του 90’ δεν μπορούμε να αρνηθούμε το γεγονός πώς η ταινία αποτυπώνει φωτογραφικά, σχεδόν τέλεια, την ατμόσφαιρα της εποχής. Το σενάριο βασίστηκε εξ ολοκλήρου στο ομώνυμο βιβλίο των Michael Moynihan και Didrik Søderlind που κυκλοφόρησε το 1998. Η ιστορία επικεντρώνεται στην ιστορία του Νορβηγικού black metal συγκροτήματος Mayhem και τις τριβές των μελών της μπάντας που οδήγησε στην άγρια δολοφονία του κιθαρίστα και ιδρυτή της μπάντας, Euronymous, από τον μπασίστα Varg Vikernes (γνωστό τότε και σαν Count Grishnakh). Παράλληλα αποτυπώνει και άλλα γεγονότα της εποχής όπως το κάψιμο των εκκλησιών. Προσωπικά, η ταινία μου άρεσε, γιατί την είδα ως έργο και όχι ως ντοκιμαντέρ.
Αν θέλει κάποιος ανάλυση σε βάθος, μπορεί να διαβάσει πολλά άρθρα και μελέτες που υπάρχουν στο διαδίκτυο και να παρακολουθήσει αρκετά ντοκιμαντέρ για το θέμα με κορυφαίο το Until The Light Takes Us.
Η ταινία αυτή μου δίνει την αφορμή να θυμηθώ ίσως την κορυφαία ταινία που έχει γίνει με θέμα την μουσική που αγαπάμε.
Το 2013 κυκλοφόρησε το ισλανδικό αριστούργημα Metalhead με σκηνοθέτη τον Ragnar Bragason και πρωταγωνίστρια την εκπληκτική Thora Bjorg Helga. Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία μιας κοπέλας, που χάνει σε μικρή ηλικία τον αγαπημένο της μεταλλά αδερφό και το πώς αυτό την επηρεάζει στην μετέπειτα πορεία της στην ζωή, πάντα μέσα από την μουσική.
Η μικρή κοινωνία μιας κωμόπολης στην Ισλανδία καθρεφτίζει με συγκλονιστικό τρόπο βιώματα που σίγουρα έχουμε ζήσει και εμείς οι ίδιοι. Η περιθωριοποίηση, η θλίψη, ο θυμός, η βία και στην τελική η κάθαρση, ακολουθούν την κοπέλα στην πορεία της προς την συμφιλίωση με το περιβάλλον που ζει και αναπνέει, χωρίς όμως στιγμή να προδώσει την μεγάλη της αγάπη. Κάτι που αποτυπώνεται γλαφυρά στην τελευταία σεκάνς.
Και στα δύο έργα αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι το πώς οι κοινωνίες των δυο χωρών δέχτηκαν, διαχειρίστηκαν και τελικά συγχώρεσαν την συμπεριφορά κάποιων παιδιών. Γιατί περί παιδιών πρόκειται που στην τρέλα της εφηβείας προέβησαν σε κάποιες ακραίες ενέργειες. Η κοινότητα λοιπόν αντί να τους κάψει στην πυρά, όπως θα γινόταν στην χώρα μας, τους αγκάλιασε, τους άκουσε, τους συγχώρεσε και τελικά έμαθε να ζει με αυτούς και την κουλτούρα που αντιπροσωπεύουν.
Για την κοινωνιολογική αλληλοεπίδραση του μέταλ στην στο κοσμο, υπάρχει το κορυφαίο ντοκιμαντέρ, Metal: A Headbanger’s Journey των Jessica Joy Wise, Sam Dunn και Scot McFadyen.